martes, 5 de enero de 2010

Volvemos

Que tal amigos??

Como va todo??

Les informo que próximamente valoraré cuales han sido las mejores canciones de la década, del 2000 al 2009.

Será una preselección de 30 temas, y juntos escogeremos las 10 mejores y posteriormente, si se puede, la mejor.

No cambien de canal

La Melodía de MacLeod vuelve... y lo hace para quedarse!

martes, 3 de marzo de 2009

Prince, un gran guitarrista

Prince, odiado por muchos, admirado por otros, arrogante e insportable o simplemente un puro genio, no voy a entrar en un debate, el post de hoy es para decir que Prince es un peazo de guitarrista, de los mejores, un virtuoso, virtud que por culpa de su música y sus poses ha pasado desapercibida para la mayoría. En el primer video le vemos en la gira de 1985, Purple Rain en directo desde Tokyo. En el segundo video participa en el tributo a George Harrison, el solo que se marca en la parte final de la canción es antológico.


Prince - Purple Rain (Live Tokyo 1985)



Various Artists - My Guitar Gently Weeps

lunes, 23 de febrero de 2009

Marillion - Heart of Lothian

Uno amigo se nos va, no muy lejos, pero nos obligará a coger el avión y desempolvar nuestro mejor inglés cuando le vayamos a visitar. Eduardo IIIº de Escocia te llamaremos a partir de ahora, tu tranquilo, que Ana estará bien cuidada en tu ausencia, de eso me encargo yo ;)

Te dedico este tema de Marillion, el grupo escocés por antonomasia. Esta canción es una de mis favoritas, por supuesto el video no está a la altura pero eran los 80 y se perdona todo. El KCB sin ti se va a resentir, pero bueno, ahí estamos aguantando y el otro día nos fue de lujo en la jornada liguera, ya les dije a los demás: "Nunca subestimen el corazón de un campeón".

Tengo muchas ganas de ir a Edimburgo así que ya te digo ahora que te iré a ver... fijo!

Disfruta del viaje y de la canción, "Heart of Lothian", cuando encuentres el corazón de Lothian me llamas, será como encontrar el santo Grial.

un abrazo

jueves, 29 de enero de 2009

Helix - Dream On

Te levantas un día... sin saber que hacer, ni que escuchar, ni que ver, hasta que te encuentras con una canción que te deja sin palabras...

Dream on
Though it's hard to tell
Though you're foolin' yourself
Dream on

Dream on
You can hide away
There is nothin' to say
So dream on

You can laugh at me because I'm crying
You can tell your friends how much I begged you to stay
You can live your fantasies without me
But you'll never know how much I needed you

Dream on
It's so easy for you
But I'm broken in two
So dream on

Dream on
You can never see
What you're doin' to me
So dream on

You can cross your heart and still be lyin'
You can count the reasons why you've thrown it away
You can live your life away without me
But you'll never know how much I needed you

You can laugh at me because I'm crying
You can tell your friends how much I begged you to stay
You can live your fantasies without me
But you'll never know how much I needed you

Dream on
It's so easy for you
But I'm broken in two
So dream on

Dream on
You can never see
What you're doin' to me
So dream on

Dream on
You can hide away
There is nothin' to say
So dream on

Dream on
It's so easy for you
But I'm broken in two
So dream on

Dream on
You can never see
What you're doin' to me
So dream on

Dream on
You can hide away
There is nothin' to say
So dream on

miércoles, 28 de enero de 2009

Michael Flatley's Lord of the dance

Lord of the Dance es un espectáculo de música y danza que narra una historia ambientada en los tiempos antiguos en los que la diosa Erin reinaba en la dulce tierra irlandesa.

Se estrenó en Dublín en el año 1996, y desde entonces ha tenido un éxito arrollador en todas las ciudades del mundo donde se ha presentado.
Como en todo espectáculo de danza, la música y la coreografía prevalecen sobre la historia. En este aspecto decir que la danza es típicamente irlandesa en la que las protagonistas principales son las piernas.

Este espectáculo fue montado por Michael Flatley , es un hombre record en el mundo de la danza irlandesa. Nacido en Chicago, de ancestros irlandeses, comenzó a bailar a la edad de 11 años ganando campeonato tras campeonato. Además de coreógrafo, ha sido boxeador, campeón de ajedrez y un buen matemático. También ha ganado varios campeonatos de flauta llegando a tocar con los Chieftains.

En 1989 batió su primer record Guinness al conseguir dar con los pies 28 "golpes" en un segundo (taconeando el suelo) y en 1998 logró subir esta cifra a 35 por segundo. Es el bailarín mejor pagado del mundo ganado la friolera de 1.600.000 $ por semana de actuación y teniendo aseguradas sus piernas por 40.000.000 $. Sus trofeos no caben en su casa.

Tuve la oportunidad de ver este espectáculo en directo en el año 1998, en un Palau Sant Jordi abarrotado y entregado, aún estan haciendo giras por todo el mundo pero por España no pasan. Así que para verlos nos tendremos que ir a algun lugar de Europa.

Disfruten de los cortes que les añado, mis favoritos... Breakout y Siamsa.

¿Alguien me acompaña a algun lugar de Europa para verlos de nuevo en directo?

Enjoy it ;)

Intro - Cry of the celts




Breakout




Lord of the dance




Siamsa




Victory




Finale

lunes, 12 de enero de 2009

Wet wet wet - Love is all around

Un susto a primera hora de la mañana, que se hubiese convertido en una pesadilla eterna si hubiese pasado algo peor...

Te quedan 6 vidas Catwoman, aprovéchalas.

Para requerir los servicios de Batmobil llama al Batmobil! jajaja!!

Besos

Batman

miércoles, 31 de diciembre de 2008

Don't stop...

Hoy es el último día del año, este 2008 toca a su fin y es hora de hacer valoraciones. Este año empezó con el problema de la sequía y acaba con diluvios y con esta crisis que nos afecta a todos y que nos preocupa a todos, aunque siempre sale alguien en Hamas buscando algo de protagonismo para acaparar todas las portadas. Como las portadas que acapararon Michael Phelps, Usain Bolt y Rafa Nadal, tres superdeportistas, tres superhéroes que nada tienen que envidiar a Aquaman, Flash y Conan. Este año se nos ha ido Paul Newman, un peazo de actor y también nos dejó Charlton Heston, otro gran actor al que no se ha hecho justicia al no darle el mismo trato que a Paul Newman, con noticias, reedición de películas, etc. Supongo que pesó demasiado que fuera miembro de la sociedad del rifle. En cuanto a series de TV, particularmente sigo enganchado a Lost y en menos de un mes ya lo tenemos de nuevo en antena, por otro lado, se han cargado la única serie española que me gustaba, LEX, la audiencia dicta sentencia y la serie acabó precipitadamente. Pero bueno, resúmenes del año verán y leerán muchos en estos días así que lo dejo en manos de los expertos el comentar lo sucedido en este año.

En el ámbito personal, ha sido un buen año, podría haber sido mejor, pero también mucho peor, está claro. Los últimos meses han sido un poco convulsos, moviditos, desconcertantes, pero bueno aquí seguimos, de pie, afrontando el día a día. En este blog he hablado mucho, de muchas cosas, pero de amor creo que ha sido el tema más recurrente, si me he excedido lo siento, pero me gusta divagar y el amor, es aun uno de los grandes temas en el que se puede opinar.

En este año no he sido nadie especial, solo un hombre común con pensamientos comunes, y he vivido una vida normal. No se construirán monumentos dedicados a mi memoria y mi nombre pronto será olvidado. Pero en un aspecto triunfé tan gloriosamente como cualquiera que haya vivido. Amé a alguien con todo mi corazón y mi alma, y para mí, eso siempre ha sido suficiente. Me quedo con eso.

Si en algún lugar en un futuro lejano nos reencontramos en nuestras nuevas vidas, te sonreiré con alegría y recordaré el verano que pasamos en la playa, aprendiendo el uno del otro y creciendo en el amor. El mejor tipo de amor, es aquel que despierta el alma, te trae paz a la mente y te hace aspirar a más, eso es lo tu me has dado y lo que yo he esperado darte siempre. Te perdí una vez, creo que lo podría hacer de nuevo si supiera que es lo que realmente quieres. Pero no tomes el camino más fácil.

Señores, cerramos el año, para el 2009 solo les pido una cosa, cuando se levanten cada mañana, piensen: “Hoy es un gran día” y así sucesivamente.

Nos vemos el año que viene, hasta entonces, sean buenos, no paren de creer, de hacer cosas, de amar... y por favor no paren de leer este blog.

Un abrazo


Queen - Don't Stop me now



Journey - Don't Stop believin'



Michael Jackson - Don't Stop 'til you get enough



Fleetwood Mac - Don't stop (thinking about tomorrow)

jueves, 25 de diciembre de 2008

Mariah Carey - All I Want For Christmas Is You

Feliz navidad a todos o feliz falsedad a todos, como ustedes deseen... no obstante, sean felices.

martes, 23 de diciembre de 2008

Kerry Ellis & Brian May - Defying Gravity

No soy nadie especial. Solo soy un hombre corriente con pensamientos corrientes. He llevado una vida corriente. No me han hecho ningún monumento y mi nombre pronto quedara en el olvido.

Pero segun como se mire he tenido mucho éxito como muchas otras personas en la vida. He amado a otra persona con todo mi corazón y eso para mi siempre ha sido suficiente.

El mejor tipo de amor es aquel que despierta el alma y nos hace inspirar a más, nos enciende el corazón y nos trae paz a la mente.

Eso es lo que tu me has dado y lo que esperaba darte siempre. Te quiero, nos vemos.

lunes, 15 de diciembre de 2008

Tancat per defunció - Amor d'estiu

Si pogués dir-te tot el que penso
Si pogués tenir-te al meu davant
Vull escriure’t, però les paraules no vindran
Recordant els teus ulls plorant les idees se me’n van

Si pogués dir-te totes les coses
Que ara em turmenten dins el pensament
Si poguessis trobar-me, tornar enrera en el temps,
Aturar el tren que deixava aquella estació

Però avui , l’estiu s’ha acabat
I fa només uns dies que vas marxar
I sento encara la sal del mar
sento encara la sal del mar...als teus llavis

Només queden paraules plenes de llum, però per oblidar
Somriures esperançats, però per desterrar,
ara sec sol a les roques, passejo camins del mar
i hauran de passar molts dies, hauran de passar molts dies...

ara caminem pels carrers de les nostres ciutats
atrapats potser per les reds de la incomunicació
ara recordem el bon temps, quan era fàcil
trobar gotes de vida dins càlides nits d’agost

Però avui...

i només acaricio la sorra
i no ha el teu cos al meu costat
sento encara la sal del mar als teus pits

Però avui...

domingo, 14 de diciembre de 2008

Jeff Scott Soto - If This Is The End

Entrada número 100 del blog, a pesar del título de la canción, no estamos en el final del blog, aún le queda mucha cuerda... pero hoy no es un buen dia. No obstante, enjoy it!!

- ¿Sabes ese momento en el que te das cuenta que la casa en la que has vivido ya no es tu casa? De repente, aunque tengas un sitio donde poner tus cosas, la idea de casa desaparece.
- Yo aun me siento agusto en mi casa.
- Un dia cuando te vayas te pasará, y ya no habra vuelta atras. Ya no lo recuperaras jamas. Es como sentir nostalgia de un sitio que ya no existe. Tal vez sea ley de vida, no crees? Y no volveras a sentir lo mismo hasta que crees tu propio hogar, para ti, para tus hijos, para la familia que formes. Es como un ciclo. No se, yo lo echo de menos, entiendes?... A lo mejor eso es una familia. Unas personas que echan de menos el mismo lugar imaginario.


martes, 9 de diciembre de 2008

Luciano Pavarotti - Nessun Dorma

No sé que decir en realidad, tres minutos para la mayor batalla de nuestras vidas profesionales. Todo se reduce a hoy, o nos curamos como equipo o nos desmoronamos, jugada a jugada, pulgada a pulgada hasta el final. Ahora estamos en el infierno caballeros, creédme, y o nos quedamos aquí dejándonos machacar o luchamos por volver a la luz. Podemos salir del infierno pulgada a pulgada. Yo no puedo hacerlo por vosotros, soy muy viejo, veo a mi alrededor y miro esas jóvenes caras, y pienso.. pienso: he cometido todos los errores que un hombre de mediana edad puede cometer, he despilfarrado todo mi dinero, podeis creerlo, he echado de mi vida a todo el que me ha amado y últimamente ni siquiera soporto la cara que veo en el espejo. Mirad, cuando te haces mayor en la vida hay cosas que se van, vamos, eso es parte de la vida, pero solo aprendes eso cuando empiezas a perder esas cosas. Descubres que la vida es cuestión de pulgadas, así es el fútbol, porque en cada juego, la vida o el fútbol, el margen de error es muy pequeño, medio segundo más lento o más rápido y no llegas a pasarla.. medio segundo más lento o más rápido y no llegas a cogerla. Las pulgadas que necesitamos están a nuestro alrededor, están en cada momento del juego, en cada minuto, en cada segundo. En este equipo luchamos por ese terreno, en este equipo nos dejamos el pellejo nosotros y cada uno de los demás por esa pulgada que se gana. Porque cuando sumamos una tras otra, porque sabemos que si sumamos esas pulgadas eso es lo que va a marcar la puta diferencia entre ganar o perder, entre vivir o morir. Os diré una cosa, en cada lucha aquel que va a muerte es el que gana ese terreno y sé que si queda vida en mi es porque aún quiero luchar y morir por esa pulgada, porque vivir consiste en eso. Las seis pulgadas frente a vuestras caras, yo no puedo convenceros de que lo hagáis, tenéis que mirar al que tenéis a vuestro lado, ¡miradle a los ojos!. Creo que vais a ver a un tio dispuesto a ganarla con vosotros, vais a ver a un tio que se sacrificará por este equipo porque sabe que cuando llegue la ocasión, vosotros hareis lo mismo por él. Eso, eso es un equipo caballeros y.. o nos curamos ahora como equipo o moriremos como individuos. Eso es el futbol chicos, eso es todo lo que es. Ahora.. ¿qué vais a hacer?.

viernes, 5 de diciembre de 2008

Hugh Grant - Don't write me off

En la vida hay algo seguro aparte de la muerte y de los impuestos, por mucho que te esfuerces, por muy buenas que sean tus intenciones cometerás errores, harás daño y te lo harán a ti y si quieres recuperarte solo puedes hacer una cosa...

Perdonar y olvidar, es lo que dicen. Es un buen consejo pero no es muy práctico, cuando alguien nos hiere deseamos herirle, cuando alguien nos trata mal queremos tener razón, sin perdón las cuentas pendientes no quedan saldadas, las heridas no cicatrizan, lo máximo que podemos esperar es que algún día tengamos la suerte de olvidar.

En algun momento hay que decidirse; los muros no mantienen a los demás fuera sino a ti dentro, la vida es un caos, somos así. Puedes pasarte la vida levantando muros, o puedes vivirla saltándolos. Aunque hay algunos muros demasiado peligrosos para cruzarlos y lo único que sé es que si finalmente te aventuras a cruzar... las vistas al otro lado son fantásticas.

Quizás el amor verdadero sea una decisión, la decisión de jugártela por alguien, de entregarte a alguien sin pensar si te va a corresponder o si te va a hacer o si te va a hacer daño o si es el amor de tu vida. Quizás el amor no es algo que te ocurre, quizás sea algo que tu escoges.

jueves, 4 de diciembre de 2008

Danger Danger - I Still Think About You

La canción de hoy va dedicada a la señorita Pektort, y como dice ella poquito a poco entendiendo, que no vale la pena andar por andar... Un beso y nos vemos pronto!!

martes, 2 de diciembre de 2008

Los Secretos - Ojos de gata

Tenemos esperanzas y sueños pero creemos que nada nos ocurrirá de especial como en las películas y cuando suceden esperas que sea algo diferente...más real.

En cuanto a mí, sigo creyendo en el paraíso. Sin embargo ahora sé que no se trata de ningún lugar concreto. Lo importante no es a donde vas, sino cómo te sientes en el momento en que llegas a formar parte de algo. Y si encuentras ese momento, es para siempre.

Nadie en el mundo me hace reir como tú. Nuestra amistad lo es todo. Sólo quiero estar contigo...